قانون دو دقیقه؛ طبق این قانون شما حق ندارید کارهایی که انجام آنها کمتر از دو دقیقه به طول می‌انجامد را پشت گوش بیندازید. به طور مثال:
- شستن بشقاب غذایی که خورده‌اید؛
- مرتب کردن روتختی پس از بیدار شدن؛
- آویختن لباس از چوب‌رختی؛
- مسواک زدن؛
- شستن دست و صورت پس از رسیدن به خانه.
انجام دادن این کارهای ساده و دو دقیقه‌ای کمک می‌کند تا خانه و زندگیتان همیشه مرتب باشد و پوست، مو و دندان‌های سالمی هم داشته باشید. این قانون که معروف به قانون دو دقیقه ای است یکی از مواردی است که در سالیان گذشته مورد استقبال بسیاری از کارشناسان قرار گرفته و به نوعی یک تکنیک مدیریت زمان است.
بسیاری از ما از انجام وظایف کوچیک در خانه و یا زندگی شخصی اجتناب می‌کنیم و انجام آن را به بعد موکول می‌کنیم؛ همین موضوع باعث می‌شود که همین کارهای کوچیک روی هم جمع شده و در آخر، انجام همه اینکارها باهم وقت بیشتری از شما می‌گیرد. اما با رعایت این قانون و با انجام کارهای کوچک، ظرفیت بیشتری برای انجام کارهای بزرگ خواهید داشت.
قانون دو دقیقه چیست؟
اگر انجام یک کار کمتر از دو دقیقه طول می کشد، بلافاصله باید آن را انجام دهید. این کار از انباشته شدن کارها و طاقت فرسا شدن آنان جلوگیری می کند. اولین بار آقای دیوید آلن در کتاب Getting Things Done درباره‌ی این قانون مهم و موثر در زندگی صحبت کرد. هدف آقای دیوید آلن این بود که افراد بتوانند در وقت خود صرفه جویی کنند و کارهای بیشتری را در مدت زمان کمتری انجام دهند.
آقای دیوید آلن در کتاب Getting Things Done خود می‌گوید:
“اگر یک عمل کمتر از دو دقیقه طول می کشد، باید در لحظه ای که تعریف شده است انجام شود.”
اغلب این وظایف کوچکی هستند که در لیست کارهای ما جمع می شوند، ما را پر از ترس می کنند و در نهایت احساس می کنیم غیرقابل حل هستند. به طور کلی، پاسخ دادن به ایمیل، آبیاری گیاه، مرتب کردن میز کار، ثبت رسید، یا پاک کردن آینه، همه کارهایی هستند که می توانید در 120 ثانیه یا کمتر انجام دهید. اما، با هم جمع شده و برای جمع‌آوری رها شده‌اند، فهرستی از کارهایی که ما مدام آنها را به تعویق می‌اندازیم جمع می‌کنند. در نتیجه، زمان و انرژی بیشتری را صرف فکر کردن در مورد اینکه چگونه هنوز آنها را انجام نداده‌ایم و احساس گناه می‌کنیم، نسبت به آنچه در وهله اول صرف انجام کارها می‌کردیم، صرف می‌کنیم.
اولین روش برای انجام قانون دو دقیقه ای : تکمیل وظایف سریع
همانطور که در طول روز خود،از یک فعالیت و یا مشغله کاری به مشغله بعدی می گذریم، همیشه کارهای وقت گیر و پروژه های عظیمی نیستند که باعث استرس می شوند.
در عوض، قرار ملاقات با پزشک است که باید رزرو کنیم یا ایمیلی است که باید آن را برای روزها یا هفته‌ها در لیست وظایف خود ارسال کنیم. کاری که می تواند سریع باشد که به روش درست انجام می دهیم، تبدیل به یک نقطه تعویق می شود. یک کار کوچک می تواند هنگام نوشیدن قهوه صبح ما را آزار دهد و یا در هنگام خواب باعث شلوع شدن فکر و ذهن ما شود.
متأسفانه، هر چه بیشتر چیزی را به تعویق بیندازید، انجام آن سخت‌تر می‌شود. برای جلوگیری از این پدیده، وظایف را به محض ظهور یا مدت کوتاهی پس از آن انجام دهید. می‌توانید قانون دو دقیقه را برای هر تعداد از کارهای تصادفی و غیرمرتبط که در طول روز پیش می‌آیند – از جمع‌آوری زباله‌ها گرفته تا مرتب‌سازی نامه‌ها، اعمال کنید.
اولین روش برای انجام قانون دو دقیقه ای : شروع یک کار بزرگ
در کنار کارهای کوچیک همیشه کار و یا پروژه های بسیار بزرگی نیز وجود دارند. اینها پروژه های جاه طلبانه و اغلب مبهم هستند که ما از انجام آنها اجتناب می کنیم، زیرا نمی دانیم از کجا شروع کنیم. اینجاست که قانون دو دقیقه وارد می‌شود. شما می‌توانید هر کار بزرگ یا پروژه بزرگ را به قطعات سریع تقسیم کنید که به شما امکان می‌دهد شروع کنید، شتاب را حفظ کنید و یک کار بزرگ را هر بار دو دقیقه انجام دهید.
با شکستن پروژه‌های بزرگ‌تر، می‌توانیم از فلج اولیه‌ای که قبل از شروع احساس می‌کنیم جلوگیری کنیم و به سادگی به یک بخش کوچک ادامه دهیم. دفعه بعد که کشش را برای به تعویق انداختن احساس کردید، کاری را که می توانید در عرض دو دقیقه انجام دهید تا شروع کنید، مشخص کنید.
چه زمانی باید از قانون دو دقیقه ای استفاده کنیم؟
هر روشی در مدیریت زمان، مزایا و معایب خود را دارد. قاعده دو دقیقه ای نیز از این قانون مستثنی نیست و ریسک خاصی برای کاهش بازدهی دارد. دیوید آلن این تله بالقوه را نیز تشخیص داد:
“نباید برده گذراندن روز خود با انجام کارهای دو دقیقه‌ای شوید. این قانون باید در درجه اول زمانی که شما با انجام یک کار جدید درگیر هستید اعمال شود. به عنوان مثال، پردازش ترازوی ورودی خود، تعامل با شخصی در دفتر یا خانه تان، یا فقط مقابله با چندراهی تصادفی در راهرو.”
هر چند سیستم‌های کاملی مانند انجام کارها (Getting Things Done) می‌توانند به ما کمک کنند تا در طولانی مدت کارهای بیشتری انجام دهیم، اما قانون دو دقیقه‌ای ما را به اقدام فوری ترغیب می‌کند و به ما کمک می‌کند تا به انتهای لیست کارهایمان برسیم. اگر صبح تخت‌خواب خود را مرتب کنید و یا شب آشپزخانه را تمیز کنید، تمرکز بر وظایف سریع به شما کمک خواهد کرد تا در نهایت قانون دو دقیقه‌ای را به عادت دو دقیقه‌ای تبدیل کنید.
پایبند ماندن به قانون دو دقیقه‌ای می‌تواند مسیر عصری جدیدی را باز کند. ما می‌توانیم همان محرک را (وظیفه دو دقیقه‌ای) بگیریم، پاسخ عادتی خود را (نادیده گرفتن آن) را تشخیص دهیم و به جای آن گزینه دیگری را انتخاب کنیم: اقدام. با کافی بودن زمان و پایدار بودن، شما می‌توانید عادت انجام دادن به جای اجتناب را بسازید.